WE DID IT!!!! :-)

Halloo!

Zoo, wij zijn weer in de bewoonde wereld en laten jullie even weten hoe het met ons gaat!

Om maar met de deur in huis te vallen: we hebben de top gehaald!!! Op het hoogste punt (4095mtr) van de berg gestaan!! Super gaaf!

Zaterdagochtend in alle vroegte vertrokken naar Mount Kinabalu, een national park zon twee uurtjes rijden hier vandaan!
Daar ingecheckt, onze backpack achtergelaten en met ieder een kleine rugzak aan de trekking begonnen! We hadden met z'n tweeen een gids, die ons eigenlijk niet veel bracht ;-) Sprak amper engels, en viel zelfs in slaap tijdens een tussenstop!
De eerste dag moesten we zo'n 6 kilometer afleggen, van 1800 meter hoogte naar 3200, waar we zouden slapen. Een tocht zo'n 99% omhoog, dus behoorlijk zwaar! Op z'n tijd een pauze pakken, hadden we dan ook wel nodig! Wel erg mooi, je ziet het landschap veranderen, andere begroeiing, je merkte dat je omhoog liep. Ook merkte je dat er minder zuurstof in de lucht zat, maar dat ging eigenlijk wel goed!
Toen we nog zo'n kilometer moesten lopen begon het te regenen..bah bahbah! Dat maakt het nog eens extra zwaar, de regenjas maar aangetrokken en door! We moeten toch het einde halen! Het gezegde klopt: de laatse loodjes wegen het zwaarst, vooral Karen was blij toen ze er was! Maar door samen toch positief te blijven, is het gelukt! Ongeveer om 15.00 uur kwamen we smiddags aan bij de accomodatie, een soort van herberg waar iedereen overnacht. Erg fijn: we hadden een privekamer ipv een grotere slaapzaal, waardoor wij WEL een warme douche hadden:-) Roy was niet zo lekker, last van de buik, allebei erg weinig gegeten en op tijd in bed gaan liggen! Hopende dat de rust ons goed zou doen, omdat er ons nog een zware tocht staat te wachten.

Om half 3 snachts (zaterdag op zondagnacht) werden we weer beneden verwacht om het laatste stukje af te leggen, op naar de top! Nog 2.7 km te gaan! Ons werd geadviseerd om warme kleren aan te doen, daar stonden we dan, twee broeken, 3 lagen tshirt, een fleecevest, een windjack, muts en handschoenen! Laat de tocht maar beginnen! Er gingen redelijk veel mensen de berg omhoog, waardoor je in het begin echt achter elkaar aanliep met de zaklamp, een hele stoet lichtjes. Naarmate de tocht vorderde werden de afstanden groter, omdat toch iedereen het eigen tempo aanhoudt. Wij gingen redelijk goed van start en de eerste km ging erg goed!
Daarna moesten we over rotsen naar boven klauteren, langs touwen omhoog en dat in het donker. Ergens wel blij dat het donker was, wil niet weten langs welke afgronden we gelopen hebben. Toen werd het ook echt koud, er was geen begroeiing meer, en we liepen over de open vlakte. Stapje voor stapje vooruit, terwijl je voor je gevoel geen stap verder komt! Telkens maar even rusten, en elkaar motiveren dat we toch echt die top willen bereiken! Na weer een km, dus nog 700 mter te gaan, zagen we de top! Dat zorgt toch echt wel voor dat laatste beetje energie wat je nodig hebt. Maar dat zijn lange 700 meter kunnen we jullie vertellen poeh! Het laatste stuk waren echt rotsen, en was klauteren, maar op de een of andere manier voel je er niets meer van, de automatische piloot staat aan:-) Maar daar waren we dan, iets voor 6h in de ochtend, bij zonsopgang, op het hoogte puntje van de berg! Zooo gaaf!!! En trots dat we op elkaar waren, en nog steeds wel zijn ;-) Foto's natuurlijk gemaakt, want dat moet vastgelegd worden!

En toen het ergste, ofjaa, de tocht naar beneden, op dezelfde dag zouden we de 8,7 km naar beneden afleggen! Omdat het nu licht aan het worden was, kon je eindelijk zien waar je allemaal gelopen had! Toch wel freaky, zo dicht langs de afgrond. Maar erg mooi! DAar doe je het voor, nu hadden we tijd om te genieten!
Het eerste stuk was erg stijl, behoorlijk last van de knieeen, die hebben het zwaar te verduren. Na ongeveer 2uur de slaapplek weer bereikt, waar we een ontbijtje kregen en even mochten rusten, dat hadden we wel nodig!

Om 10.00uur zondagochtend de tocht naar beneden voortgezet. Onze gids had een stok geregeld, dat was wel erg fijn, zo hoefde je je gewicht niet telkens met je knieen op te vangen. Toch heel anders om dezelfde weg van de andere kant te zien.
Wat trouwens ook echt bizar is, is dat ze 'porters' hebben, jongens en meisjes die eten/drinken/spullen naar boven sjouwen! Ze tillen zo 40 kilo op de rug naar boven, poeh, nog voor geen goud! Echt zwaar, en schijnbaar krijgen ze nog slecht betaald ook nog.
De terugweg was mooi, we hadden gelukkig geen regen meer, wat erg fijn is! Maar ook erg zwaar, we hebben echt de km afgeteld (er stonden bordjes). Om 14.20 uur waren we weer beneden! Ow ow ow wat hadden de benen/voeten pijn! Terug naar het hoofdkwartier, om daar in een lodge te overnachten. Eigenlijk vrij weinig gedaan, uitgerust en beseft wat we eigenlijk gepresteerd hebben!

Vandaag, maandag, zijn we naar Poring Hotsprings geweest, dat zat bij de trip. Om half 10 werden we opgehaald. Daar watervallen gezien, over de canopoly walk te lopen (een brug over de boomtoppen van de jungle) erg gaaf! We hebben we rafflesia bezien, dat is de grootste bloem ter wereld die in Borneo groeit, en last but nog least een Orang Oetang aangeraakt! Deze leefde daar bijna in het wild, werd gevoerd door de mensen van het park, maar liep daar verder gewoon rond. Jeetje wat lijken die beesten op mensen, echt gaaf! Ook weer veel foto's gemaakt.
Vermoeiende dag, want onze beentjes zijn het toch niet gewend om zulke tochten te lopen, kortom ontzettende spierpijn!

Morgen lekker een dagje relaxen aan het strand en dan op naar de volgende trip: de jungle bij Sandakan!

Dit was het weer voor vandaag, Sorry voor de lange versie :-) maar het is ook weer heel wat, wat we meegemaakt hebben!

Groetjes, Roy & Karen

PS: foto's volgen, hier geen aansluiting!